W związku z narastającym na przełomie lat 70. i 80. ubiegłego wieku zjawiskiem pracoholizmu i wypalenia zawodowego, powstała koncepcja work-life balance, którą można zdefiniować jako równowagę między życiem zawodowym a osobistym. Przeprowadzone badania dowodzą, że w przypadku braku tej równowagi mogą wystąpić problemy rodzinne, objawy wypalenia zawodowego, frustracja, a nawet poważne choroby.
Głównym założeniem tej koncepcji jest stworzenie takich warunków pracy, aby zapewnić pracownikom dobre samopoczucie. Może to zapobiec dominacji życia zawodowego nad prywatnym. Wówczas można z jednej strony osiągnąć poczucie satysfakcji z wykonywanych obowiązków, z drugiej natomiast zwiększa się efektywność wykonywanych zadań.

Tempo i styl życia współczesnego człowieka, bardzo utrudnia godzenie wymagań dotyczących pracy zawodowej z życiem rodzinnym. Nie możemy również zapominać o potrzebie utrzymywania kontaktów ze znajomymi, o odpoczynku i rozrywce.
Jest to bardzo trudne, gdyż ustawicznie na wszystko brakuje czasu.
Dlatego niezbędne jest nieustanne poszukiwanie równowagi pomiędzy różnymi sferami naszego życia.

Ci spośród nas, którzy utracili poczucie work-life balance, napotykają na coraz większe trudności z wypełnianiem obowiązków rodzinnych i żyją w przeświadczeniu poczucia winy, że nic w życiu im się nie udaje. Równocześnie osoby te nie mają specjalnego zapału, ani ochoty na rozwijanie swoich zainteresowań i hobby, zaniedbują utrzymywanie kontaktów z przyjaciółmi, a to w dużej mierze przyczynia się do pogłębiania poczucia osamotnienia.

Całkowite podporządkowanie życia pracy zawodowej, wbrew pozorom, nie przekłada się na pozytywne rezultaty dla naszej kariery.

Może początkowo wydaje się nam, że to właśnie praca jest wartością nadającą naszemu życiu sens. Jednak w pewnym momencie następuje przesilenie i zaczynamy zdawać sobie sprawę, że nie możemy zbyt długo pracować na pełnych obrotach, gdyż z tego powodu w innych sferach życia zaliczamy kolejne porażki.

Ponadto dochodzimy do takiego etapu, że w wyniku przepracowania zauważamy spadek efektywności i jakości naszej pracy, stajemy się nerwowi, co przejawia się coraz częstszymi konfliktami z kolegami i klientami. Stajemy się apatyczni i coraz bardziej rozdrażnieni, ogarnia nas zniechęcenie. A to już krótka droga prowadząca do spadku poczucia własnej wartości i utwierdzania się w przekonaniu, że praca staje się dla nas źródłem dyskomfortu.

Podsumowując, należy stwierdzić, że nawet najbardziej pasjonująca praca nie powinna nam przesłaniać wizji świata. Powinniśmy tak układać sobie nasze życie, aby znaleźć czas zarówno na życie rodzinne, jak i utrzymywanie relacji społecznych, odpoczynek i rozrywkę.
Nie możemy przecież uczynić z siebie maszyny do zarabiania pieniędzy. Tylko właściwe rozłożenie zaangażowania pomiędzy najważniejsze sfery życia, daje nam szansę na osiągnięcie zadowolenia z fizycznego, psychicznego i społecznego stanu własnego życia.