Zapytanie o możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na ubrania co jakiś czas powraca we wnioskach o wydatnie interpretacji indywidualnych prawa podatkowego. W wydanych interpretacjach Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wskazuje na to, którzy podatnicy mogą zaliczać do kosztów uzyskania przychodów wydatki na zakup ubrań, butów i akcesoriów. W niniejszym artykule wskażemy Państwu przykłady na to kiedy można zaliczyć zakup ubrań do kosztów uzyskania przychodów, a u kogo organy podatkowe wyłączyły taką możliwość.

Kiedy ubrania mogą być kosztem podatkowym?

Co do zasady do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć ubrania, które są bezpośrednio związane z wykonywaną przez podatnika działalnością gospodarczą. Będzie to między innymi tak zwana odzież robocza wymagana przez przepisy bezpieczeństwa i higieny pracy. Powyższą tezę potwierdza między innymi Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 15 września 1999 roku, sygn. I SA/Gd 1712/97, w którym stwierdza, że „Kosztem uzyskania przychodów są także wydatki na zakup ubioru, jeżeli obowiązek jego używania wynika z przepisów w zakresie BHP.”.
Ponadto do kosztów uzyskania przychodów podatnik będzie mógł zaliczyć wydatek na odzież, która nie ma charakteru osobistego. Osobisty charakter ubranie może utracić na przykład w momencie trwałego opatrzenia go cechami charakterystycznymi takimi jak np. logo firmy podatnika.

Wpływ wykonywanej pracy na możliwość zaliczenia wydatków na ubranie do kosztów uzyskania przychodów

Niektóre zawody wymagają szczególnego ubioru. Noszone przez podatnika ubranie ma wpływ na jego postrzeganie przez klientów. Jednakże, mimo to organy podatkowe nie pozwalają podatnikom na zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakupione przez nich ubranie. Jak już wskazano wcześniej zdaniem organów podatkowych zakup odpowiednich ubrań i obuwia w związku z działalnością gospodarczą należy oceniać przez pryzmat przepisów prawa pracy lub innych przepisów branżowych.
Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej konsekwentnie wskazuje, że w przypadku, gdy zakupione rzeczy codziennego użytku (np. ubrania, buty) mogą posłużyć podatnikowi poza życiem zawodowym, również w życiu osobistym nie można ich zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów. Zgodnie z linią orzeczniczą organów podatkowych stroje, które są wykorzystywane przez podatników w pracy jako np. radcy prawni, przewodnicy mogą być używane przez nich również do celów osobistych. Dlatego też wyżej wspomniany radca prawny do kosztów uzyskania przychodów będzie mógł zaliczyć tylko wydatek poniesiony na togę, w której występuje przed sądem. Takie stanowisko zajął organ podatkowy w interpretacji indywidualnej z dnia 9 grudnia 2015 roku, sygn. IPPB1/415-196/13/15-5/S/JB/MM). Podobnie też przewodnik, który jeśli tylko będzie miał na ubraniu logo swojej firmy lub muzeum, będzie mógł zaliczyć do kosztów zakup noszonego podczas wykonywania pracy ubrania, gdyż taki wydatek byłby ściśle związany z przychodem, a trwałe oznakowanie wykluczałoby użycie do celów osobistych. Organy podatkowe pozostają przy twierdzeniu, że schludny wygląd nie jest domeną określonych grup zawodowych, w związku z czym wydatki poniesione na jego utrzymanie nie mają związku z prowadzoną działalnością.
Potwierdzeniem powyższego jest szereg interpretacji indywidualnych przepisów prawa podatkowego wydanych przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej. Przykładem może być interpretacja indywidualna przepisów prawa podatkowego z dnia 30 stycznia 2020 roku wydana przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, w której organ podatkowy zauważył, że „Generalnie zakupy tego rodzaju stanowią wydatki związane z faktem funkcjonowania danej jednostki w życiu społecznym. Zatem, niezależnie od rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej, każda osoba musi nabywać i używać dostosowaną do własnych wymagań odzież i obuwie. Dlatego też, zakupy tych rzeczy stanowią spełnienie zwykłych, normalnych potrzeb danej osoby fizycznej. Odstępstwa od tej zasady mogą wynikać z nałożonego na prowadzącego działalność gospodarczą prawnego obowiązku używania określonego rodzaju odzieży, czy też obuwia, w sytuacji gdy rzeczy te utraciły charakter osobisty, na przykład z uwagi na dostosowanie tychże do pełnienia określonych funkcji bądź zawodów. Obowiązujące zasady współżycia społecznego wymagają, aby osoby prowadzące działalność gospodarczą posiadały wygląd adekwatny do wykonywanego zawodu, podobnie zresztą jak osoby zatrudnione w innych zawodach, np. nauczyciele, urzędnicy, prawnicy itp.”.